Frida

Obie aktorki zachwycają na scenie charyzmą, hipnotyzując szczerością i autentycznością ekspresji, jednocześnie zachowując subtelność i delikatność. Ta ulotność, efemeryczność emocji i uczuć nadaje przedstawieniu wyjątkową intymność, która szczególnie ujawnia się w relacji między siostrami, ale także w relacji z samym sobą. Symbolicznym wyrazem tego może być obecność dwóch ram wiszących naprzeciw siebie (za scenografię odpowiedzialna jest Elżbieta Bień), co zdaje się odnosić do symboliki lustra, podkreślając wewnętrzne zmagania postaci. Cała przestrzeń sceniczna została nasączona symbolami: lustro, fotel, parawan, sztalugi, niedokończone obrazy i farby – każdy z tych elementów opowiadał swoją część historii, tworząc tło, które mówiło do widza bez potrzeby słów. Płótna obecne w spektaklu symbolizowały życiowe zmagania i problemy artystki, a scenografia nie tylko dopełniała narrację, ale wręcz sama ją tworzyła, pozwalając odczytać głębsze warstwy spektaklu. – Jagoda Wójcicka, Dziennik Teatralny Małopolska

Spektakl jest tak bogaty i pomysłowy – ale bez efekciarstwa – że można o nim napisać pracę magisterską. Budzi zachwyt na każdym swoim poziomie: tekstu, reżyserii, aktorstwa obu aktorek, kostiumów, dekoracji, muzyki, światła – wszystko jest dopracowane i jakby przeniknięte duchem tworzenia, autentycznego procesu twórczego. A jeszcze na dodatek aktorki nazywają się prywatnie Sokół – ta, która gra Fridę, i Gołąb – grająca Cristinę. To już jest za dużo! – Jagoda Hernik Spalińska, Teatrologia.pl